Pierwsze wzmianki o kapibarach pochodzą z drugiej połowy XVIII wieku, kiedy to szwedzki przyrodnik Karol Linneusz opisał zwierzęta i zaliczył je do rodziny świniowatych. W wyniku stworzonej przez badacza charakterystyki, kapibary przez wiele lat uchodziły za jeden z gatunków świń – do dziś często bywają nazywane wodnymi świnkami. Nazwa „kapibara” w języku plemienia Tupi oznacza „zjadacz traw”.
Kapibara pochodzi z Ameryki Południowej, gdzie naturalnie żyje na obszarach tropikalnych i subtropikalnych. Występuje głównie w takich krajach jak Brazylia, Paragwaj, Argentyna, Urugwaj i Kolumbia. Te gryzonie charakteryzują się łatwością przystosowywania się do różnych warunków, a najczęściej wybierają tereny w pobliżu zbiorników wodnych. Chętnie trzymają się ludzkich osad, gdzie w mniejszym stopniu narażone są na drapieżniki oraz mają łatwiejszy dostęp do pożywienia.
Kapibary nie są hodowane na masową skalę, jednak w Ameryce Południowej można spotkać farmy tych zwierząt, gdzie utrzymywane są z przeznaczeniem na skóry i futra. Dodatkowo w ostatnim czasie zwiększyła się popularność udomawiania kapibar, co sprawia, że w niektórych częściach Ameryki Południowej, populacja kapibar jest zagrożona. Te egzotyczne stworzenia często można spotkać w ogrodach zoologicznych.
Kapibara to największy gryzoń na świecie, który może osiągnąć długość ciała do 1,3 metra i wagę nawet do 66 kg. Mają one krępe i masywne ciało, krótkie nogi i szeroką głowę z małymi uszami. Ich skóra jest gładka i pokryta krótkim, gęstym futrem, które zazwyczaj jest brązowe lub szare. Kapibary mają charakterystyczne, trójkątne zęby siekacze, które rosną przez całe ich życie i pomagają im przycinać trawy i liście. Mają też duże oczy i wrażliwy węch, które pomagają im w zdobywaniu pożywienia i unikaniu drapieżników.
Jednym z ciekawych cech kapibary jest ich zdolność do pływania i nurkowania. Mają one błoniaste pływackie stopy, które umożliwiają im pływanie po wodzie, a także zanurzanie się pod powierzchnią wody, aby uniknąć zagrożenia.
Kapibary żyją w grupach, zwanych koloniami, które składają się z kilku osobników lub nawet ponad dwudziestu. W grupach tych dominują samce, które walczą o przewagę w hierarchii społecznej.
Kapibary są roślinożerne i żywią się głównie trawami, liśćmi, gałązkami i kłączami roślin. Jednak ich dieta może różnić się w zależności od pory roku i dostępności pożywienia. Na przykład w okresach suszy, gdy trawy są mniej dostępne, kapibary mogą zjadać także korzenie roślin wodnych lub owoce. Warto zaznaczyć, że są to „wybredne”, pod względem jedzenia, zwierzęta – większość ich diety stanowi tylko kilka gatunków roślin. Ponadto są koprofagami – niektóre składniki odżywcze uzupełniają z własnych odchodów.
Kapibary to zwierzęta stadne, żyją w grupach rodzinnych, złożonych z jednego samca, kilku samic i młodych – łącznie z około 10-30 osobników. Gryzonie porozumiewają się ze sobą za pomocy oryginalnych dźwięków.
Zwierzęta żyją w pobliżu zbiorników wodnych, co pozwala im szybko schłodzić się w upały. Ponadto zaatakowane potrafią ukrywać się pod wodę nawet przez 5 minut – kapibary są świetnymi pływakami! Na lądzie gryzonie nie radzą sobie równie dobrze – nie kopią nor, biegają dość niezgrabnie, a przed zagrożeniem chowają się w wysokich trawach.
Kapibary żyją przeciętnie od 8 do 10 lat w warunkach naturalnych. Jednak w niewoli, gdzie zapewniane są odpowiednie warunki bytowe i opieka weterynaryjna, mogą żyć dłużej, nawet do 12 lat.
Istnieją różne czynniki, które wpływają na długość życia kapibary. Na przykład, młode osobniki są bardziej narażone na ataki drapieżników, a starsze osobniki mogą mieć trudności z zdobywaniem pożywienia lub z chorobami związanymi z wiekiem.
Bioróżnorodność stanowi istotny element zdrowego funkcjonowania ekosystemów, a ochrona zagrożonych gatunków zwierząt odgrywa kluczową rolę w utrzymaniu tej różnorodności. Polska, będąca domem dla różnorodnych ekosystemów, również boryka się z problemem zagrożonych gatunków zwierząt. Warto zwrócić uwagę na to, jakie gatunki są dotknięte zagrożeniem i jakie kroki podejmuje się w celu ich ochrony.
Bioróżnorodność stanowi istotny element zdrowego funkcjonowania ekosystemów, a ochrona zagrożonych gatunków zwierząt odgrywa kluczową rolę w utrzymaniu tej różnorodności. Polska, będąca domem dla różnorodnych ekosystemów, również boryka się z problemem zagrożonych gatunków zwierząt. Warto zwrócić uwagę na to, jakie gatunki są dotknięte zagrożeniem i jakie kroki podejmuje się w celu ich ochrony.
Już za chwile rozpoczną się ferie zimowe, a my serdecznie zapraszamy Was na spacer na poprawę własnego zdrowia i nastroju.
